Kısaca.

            Okuduğu öykülerin ardından başının üzerinde oluşan kocaman baloncuğun içindeki kıpırtıları seyre dalmıştı ki saatin dikkat dağıtıcı tiktakları yine galip geldi. Bir kez daha sinirlenmişti bu saatin bu kadar çok ses çıkartmasına, bir kez daha düşünmüştü saatin pillerini çıkartmayı ve yine düşünmüştü ki saate bakmadan da yaşayamaz mıydı? Sonra belki de milyonuncu kez saate ihtiyacı olmadığını düşündüğü sırada "o gün"den kalma küçük bir nesne dağıttı aklını, tüm dikkatini üzerine toplamayı başardı, hem de hiç çaba harcamadan.Tek yaptığı yeni cilalanmış parkenin üzerinde öylece durmaktı.Öylece.

           Önce eğilip eline almayı düşündü ama başının üzerinde oluşup eğer onu eline alırsa olacakları gösteren baloncuğun içindekileri beğenmemiş olacak ki bundan vazgeçti. Doğruldu. Günlerdir odasında biriken kahve kupalarına bir yenisini eklemek üzere mutfağa doğru yollandı. Yerlerin pislendiğini fark etti, neyse...

           Kahvesini alıp yatağının baş ucundaki komodinin üzerine koyup kıvrak bir hareketle -evrim sırasında yılanlarla biraz daha fazla haşır neşir olmuşcasına- yatağın içine girdi. Saatin tiktakları yüzünden yarım bıraktığı öykü kitabını yeniden eline aldı. Çok sevdiği yazarın son kitabıydı bu. Yazara yeniden hayran kalmıştı, yeniden düşünmüştü yazmanın ne de güzel bir yetenek olduğunu. Son bir kez daha yüz vermezcesine küçük bir bakış attı yerdeki "o gün"den kalma kırık fincan kulpuna. Omuz silkti -küçükken babası çok kızardı bunu yapmasına, artık babasının da umurunda değildi madem...- O an değil belki ama sonradan bu anı düşündüğünde çok sevdiği yazarın yaptığı benzetmeye selam çakarak şu benzetmeyi yapacaktı;

"Değil mi ki öyküler, günler boyu sakatlanan zihinlerimizin koltuk değnekleridir."