Ramazan-ı şeriflerimiz hayrolsun efendim

Geldi çattı yine hem korkular içinde "ay nasıl tutcaz bu yıl hem sıcak hem 16 saat aç kalcaz" şeklinde, hem de "11 ayın sultanı bereketiyle gelir inşallah" gibilerden bir umutla beklenen ramazan.Ramazan aylarında hep bir bekleyiş olur ve hani insanlarda ortak bir şeyi paylaşmanın sevinci ve yakınlığı duyulur ya işte en çok bunu severim ben.Hepimiz açız hepimiz susuzuz bakışları olur gibi gelir bana insanların gözlerinde.Hepimiz aynı dertten muzdaripiz dercesine...Bir de en sevdiğim sıralamasında 2 numara olan "sahur".Zaten normalde de sevdiğim gece yemeleri birden illegalliğini kaybediverir ve bi bakarsın ki nene-dede,torun-torba herkes gecenin bi yarısı ayaklanır ve yemek masaları hazırlar,oturur afiyetle yer.Bir diğeri de en sevdiğim sıralamasında 3.sıraya yerleşen o "anne ben sahura kadar uyumıcam" cümlesidir.Anneler birden uyku düzenini falan rafa kaldırır ve inanılmayacak bir şekilde bu cümleye "peki,sen bilirsin" şeklinde bir yanıt verir.Hatta 4 numaraya geldiğimizde de şunu görürüz ki anneler pekala gece 4 ten sabah 6 ya kadar uyanık olmamıza da izin vermektedir.Hadi şimdi neyse kazık kadar olduğumuz şu dönemde şu 3 ve 4. numaralar bir nebze önemini yitirmişse de ben küçükken bunları görür,hayretle karşılar ve bu yüzden çok severdim ramazanı.Özellikle ramazanda bu sebeplerle küçüklüğüme dönmek isterim hep,yine bu basit şeylere sevinip şaşırabileyim diye.