Bugün minik bir papatya gördüm yolda yürürken.Önce ne de şirin diye düşünüp yürümeye devam ettim ama sonra aklıma bir fikir geldi.Önce koparmaya kıyamadım ama sonra düşündüm ki hayatta fazla düşünceli davranarak hep bir şeyleri ıskalamadım mı?Sonra minik papatyayı aldım elime.Gülümsedim önce ona.Küçükken de böyleydi diye düşündüm.Bir papatya gördüm mü hemen alır fal bakmaya başlardım.Minik bir kızdım oysa ki,kim sevebilirdi beni?Falın sonunda "seviyor çıktııı!" diye sevinirdim.Akşam anneme anlatırdım bunu,annem gülümserdi.Kimin sevdiğini bilmeden sevildiğime sevinirdim.Belki de sevginin kimden geldiğinin önemi yoktur.Yoldaki ağacın dili olsa;seni seviyorum dese...Sevinirim.
Bugün de öyle oldu işte.Aynı çocukluğumdaki gibi...Tek fark akşam anneme anlatamadım,o da gülümseyemedi.Falın sonunda "seviyor" çıktı.Seviliyorum,kimin sevdiğini bilmeden seviniyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder