İtiraf var !

Eh...Belki çok da ii bi blogger değilim.Belki çok güzel yazılar yazamıyorum hatta yazı yazmıyorum çok :) ama yine de içimi dökme ihtiyacı hissettikçe yazmayı deniyorum elimden geldiğince işte.
Gurbetlik zormuş gerçekten.Elimde olsa bununla ilgili bir roman yazıcam "Gurbetlik hissinden kurtulmanın 10 kolay yolu" diye.Gerçi bunu yazmak için öncelikle o 10 kolay yolu keşfetmiş olmam gerekiyor sanırım.
Gezmek tozmak iyi hoş da dönüp dolaşıp eve geliyorsun ya, işte o zaman kalbinin üzerine tonlarca bir ağırlık çöküyor."Gene geldim işte." diyorsun.Uyuyup uyanıyorsun ama o ağırlık hala orada oluyor.İçinde çözemediğin anlamsız bir sıkıntı.Özlem ama neyi özlediğini bilmeyen delicesine bir özlem.Hani köpekler bazen sinirlenir havlar da havlar ya ama her şeye havlar;yanından geçen kuşa,kediye,kırmızı pantolonlu adama,öylece sakin duran bir bisiklete ya da arabaya,kendi kuyruğuna,sahibine,mama kabının dolu olmasına...İşte öyle neye kızdığını bilmeyen köpek edasında bu özlem.Özlüyor işte her şeyi,havayı suyu bile derler ya Yeşilçam filmlerinde gurbetçi amcalar.Sonra gelir bir de Türkiye'nin toprağını öperler.İşte o abartı değil.Tamam abartı gelince toprağı öpmeyeceğim tabi ki :) Ama öyle bir özlem ki tarifi imkansız.Kahvaltıya oturursun,kavanozun yarısına kadar bitirirsin nutellanı ama geçmez gene.Her şey tatsızdır.Sokağa çıkıp gezsen onu istemez canın,biriyle sohbeti hele hiç çekmez canın.Açıp kitap okumak ?Eh...Belki.Ders çalışmak?Dalga mı geçiyorsun??!Ah evet bir de bu arada senden ders çalışman bekleniyor onu unutmamak lazım.
Evet.İtiraf ediyorum.Bunalımdayım!!! Adı da: Gurbet Bunalımı.