Sonunda...

Yine aynı şeyi yapıyorsun!Yine kendini iyileştirmek yerine kendini daha çok kırıyorsun işte.Aynı geçen yılki gibi...Tıpkı.Bir insan düşünün;neyin kendisine iyi geldiğini bilmeyen,kendine herkesten çok zarar veren.İşte o benim.Belki böyle olan tek insan değilim ama en azından ben de onlardan biriyim.
Hayatındaki en küçük bir kırılmada,bir hayal kırıklığında dibi boylayan,asla kendi için iyi bir iş yapmayan,kendini iyileştirmeyi bilmeyen ve benzeri tanımlamalar bana tam uyuyor.Neden peki?Geçen sene gördüm,gördük sonuçlarını.Kendimi üzdüm,başkasını da üzdüm sonra o yüzden kendimi daha çok üzdüm (hala üzerim!) ve sonra?Bir başka hayalimi tehlikeye attım,esas önemsemem gereken şeyleri önemsemedim,kendimi yeni bir belaya daha bulaştırdım.Daha çok üzüldüm,çok daha fazla yıprandım.
Sonra buranın beni iyi edeceği umuduyla (!) buraya geldim.Ee şimdi?İyi miyim bari? Hayır efendim ne mümkün.Bu depresyon kraliçesi boş durur mu sizce?Nasıl düşünürsünüz böyle bir şeyi?Tabi yine kendi kendini yemeye devam eder,hayatı kendine iyice zehir etmek için.
Peki ne zaman duracağım acaba?Ne zaman bırakacağım bu melankolik şarkıları dinleyip elime şarap almayı??Ne zaman büyümeyi düşünüyorum acaba? Daha ne kadar zaman geçmesi gerekiyor yanımda kimse olmadan,tek başıma idare edebilmem için,kendi sorumluluğumu alabilmem için ve en önemlisi küçük bir çocuk gibi sürekli mızmızlanmayı kesebilmem için?